walcząc z samym sobą. [ XI ]

Rozejrzyj się! Świat się kręci, słonko świeci, a przed Tobą całe życie!

Ola odpaliła swojego laptopa. Nie mogła się doczekać, kiedy w końcu porozmawia z Sabiną. Nie widziały się prawie miesiąc! Jeszcze nigdy nie rozstawały się na tak długo, a wiadomo, że rozłąka nie sprzyja ani przyjaźni, ani miłości.

- Sabina!! Jak ja cię dawno nie widziałam! - krzyknęła Ola, gdy połączyła się z przyjaciółką przez skypa.

- Nie ekscytuj się tak, misiaku, tylko opowiadaj co tam u ciebie? Jak treningi? Jak siatkarze? - zapytała i śmiesznie poruszyła brwiami.

- Treningi naprawdę dobrze, a co do siatkarzy, to jeszcze nie miałam okazji ich wszystkich poznać. Z resztą ja jestem tylko lekkoatletyczką, a oni są siatkarzami!

- Co z tego? Dlaczego uważasz, że oni są lepsi od ciebie? Uwielbiam siatkówkę i ich mecze, ale ty jesteś dla mnie dużo ważniejsza i sama nie powinnaś ich wywyższać. Podchodź do nich jak do normalnych ludzi, którymi przecież są. To, że są zawodowymi siatkarzami nic nie zmienia.

- Masz rację, ale ciężko stać czy rozmawiać z kimś, przy kim czuje się mała. Oni są sławni na cały świat, a uwierz mi, to peszy.

- Marudzisz. Spróbuj chociaż. Zobaczysz, że cię polubią.

- Dobra koniec o mnie i moich problemach. Co tam u ciebie? Jak w Kielcach?

- Tęsknisz?

- Nawet nie wiesz jak bardzo.

- To dobrze, bo my też tęsknimy, a u mnie jak to u mnie. Czasem lepiej, czasem gorzej, ale niestety ja mam talent!

- Ciekawe do czego?

- Do siatkówki. Tak mówi mój trener!

- Zaczęłaś trenować?! I dopiero teraz mi o tym mówisz? Jak ci idzie? Jakie są dziewczyny, trener, hala, wszystko?

- Spokojnie! Wszystko jest fajnie. Hala wielka, boiska wymiarowe, trener porządny, a dziewczyny miłe. Czuję, że możemy stworzyć prawdziwy zespół, ale oczywiście do tego potrzeba czasu.

- Nawet nie wiesz jak się cieszę! Trzymaj dla mnie miejsce na jakiś mecz! Muszę cię zobaczyć w akcji!

- To przecież wiadome! A teraz muszę kończyć! Do zobaczenia mój ty głupolu!

- Hej, hej!

Rozłączyła się i z uśmiechem na ustach oparła głowę na poduszce. Patrząc w sufit zastanawiała się jak to możliwe, że ma w życiu tyle ważnych dal siebie osób, które kochają ją taką jaka jest i nie chcą, żeby się zmieniała.

Dźwięk przychodzącego sms’a przerwał jej rozmyślania.

Co tam? :) - przeczytała wiadomość od Piotrka.

Zaśmiała się głośno, ale po chwili musiała się zwlec z łóżka, bo ktoś pukał do drzwi. Otworzyła, a na jej twarzy pojawił się uśmiech.

- Co powiesz na oficjalne przedstawienie? - zapytał z wielkim wyszczerzem na twarzy.

- Co? - nie rozumiała o co może mu chodzić.

- Zobaczysz! - krzyknął rozentuzjowany i chwytając ją za rękę pociągnął na korytarz. - Idziemy na obiad.

Ruszyli na parter, kierując się w stronę jadalni, ale Ola nadal nie wiedziała o co chodzi. zrozumiała, gdy Piotrek ciągnął ją w kierunku stoliku, przy którym siedziała znaczna część siatkarzy. Uśmiechnęli się na widok zdobyczy Pita.

- No proszę.. - zaczął Krzysiek, patrząc na nich spod przymrużonych powiek. - Kogo moje piękne oczy widzą! - wyszczerzył się.

- Nie masz pięknych oczu, Igła. - rzucił Możdżonek.

- Człowiek Twojego pokroju nie dostrzeże piękna moich tęczówek. - odparował libero.

- I Bogu niech będą za to dzięki! - zawołał wyraźnie rozbawiony.

Ola stała obok Piotra i nie potrafiła opanować wielkiego uśmiechu. Uwielbiała ich słowne przekomarzanki.

- Pit, może przedstawisz towarzyszkę? - zapytał Zbyszek Bartman przyglądając się dziewczynie oceniającym wzrokiem. Musiał przyznać, że za wygląd zewnętrzny w skali od jeden do cztery, musiał przyznać sześć. Uśmiechnął się jak to tylko on potrafi, powodując że większość dziewczyn znajdująca się w pobliżu, traciła równowagę, ale co dziwne, ona tylko uśmiechnęła się w jego stronę. Zaintrygowało go to, ale nie dał po sobie nic poznać.

- Pamiętacie Olę, prawda? - zapytał, choć nie oczekiwał odpowiedzi. - Na pewno tak.

Po oficjalnej części, w której większość siatkarzy zachowywała się spokojnie i przyjaźnie, nadszedł czas na część nieoficjalną.

Siedziała pomiędzy Pitem, a Łukaszem Żygadło i nie narzekała na nudę. Od czasu do czasu ktoś ją o coś pytał, więc odpowiadała zgodnie z prawdą. Przez cały czas na jej twarzy widniał uśmiech. Cóż, spełniało się jej marzenie, więc nic dziwnego.

- Proponuję uciec stąd i schować się gdzieś. - powiedział żartem Łukasz.

- Dlaczego? - zapytała, nie rozumiejąc.

- Patrz. - wskazał jej gestem Piotrka i Krzyśka, którzy zachowywali się jak małe dzieci, rzucając w siebie jedzeniem i wrzeszcząc przy okazji. - Zrujnują ci psychikę. - dodał poważnie.

- Mam w sobie takie pokłady głupoty, że już nic mnie nie zaskoczy. - odpowiedziała, śmiejąc się.

_________

Przepraszam za tak długie przerwy, ale ostatnimi czasy nie nadążam. Ciągle muszę kuć, co by zdać na jakimś przyzwoitym poziomie egzaminy i dostać  się  do jakiejś dobrej szkoły. Także mój dzień wygląda tak: wstaję rano i idę do szkoły, przychodzę ze szkoły, robię zadanie, uczę się na kartkówki, sprawdziany i inne, a potem jeszcze powtarzam i w końcu na zegarze prawie północ i trzeba iść spać.. Dobija mnie to, ale takie życie. Czasem lepiej, czasem gorzej.