walcząc z samym sobą. [ V ]

 Milimetry dzielą nas od pochwycenia w swoje dłonie szczęścia i zamknięcia go w słoiku, w którym znajdują się wszystkie nasze skarby.

- Czy w tym miejscu w ogóle ktoś pracuje?! - wykrzyknęła zdenerwowana Ola.

Odkąd tylko przyjechali, nie zauważyli żywej duszy. Pusty parking, puste chodniki, pusty ośrodek.

- Gdzie ich wszystkich wywiało? -zapytała już zdecydowanie ciszej swojego trenera.

- Ola, uspokój się. Wiem, że nie grzeszysz cierpliwością, ale chociaż się postaraj nie wrzeszczeć, dobrze?

- Dobra. Już się zamykam.

Usiadła na swojej walizce tuż obok Andrzeja i starała się nie zwracać uwagi na upływający czas. Postanowiła, że w tym miejscu nauczy się samokontroli. Nauczy się cierpliwości, nauczy się jak zachować spokój w nawet najbardziej ekstremalnych sytuacjach. Tego jej brakowało. Pomimo że była już dorosła, nie była dojrzała. Ciągle miała w sobie coś z dziecka, którym przecież dalej jest.

Wybuchowy temperament, wprowadzający ją czasami w niecodzienne sytuacje, nie dawał się okiełznać i chociaż trochę się uspokoił, w dalszym ciągu był.

Ola nie chciała, by uważano ją za rozkapryszoną dziewczynkę, która wszystko dostała, nie wie co to ciężka praca, a każdego, kto chce jej pomóc, zaszczyca jedynie pełnym politowania spojrzeniem.

Kiedyś taka była, ale życie nauczyło ją wielu rzeczy. Doświadczenia życiowe sprawiły, że nie patrzyła na życie przez różowe okulary.

- Pobiłaś swój rekord. - głos trenera wyrwał ją z głębokiego zamyślenia.

- Co? Jaki rekord?

- Przez dziesięć minut się nie odezwałaś. - powiedział z uśmiechem.

Zachichotała.

- Faktycznie. To miejsce ma na mnie zbawienny wpływ.

Nadal się śmiali, kiedy przez zamknięte jak dotąd drzwi, weszła do recepcji młoda kobieta.

- Przepraszam, że musieli państwo czekać. Zebranie pracowników zajęło trochę więcej czasu niż zwykle. W końcu za miesiąc będzie tutaj przebywało stado, wiecznie głodnych, samców.

- Siatkarze? - zapytała z uśmiechem na ustach Ola.

- Tak.. Trzy razy więcej roboty z nimi, mówię pani. Gorzej niż dzieci.

- W takim razie na pewno będzie ciekawie.

- O tak… Na brak rozrywki to my tutaj nie możemy narzekać, mówię pani, istny cyrk.

- Jak tam pani. Ola jestem.

Wyciągnęła ponad ladą rękę do dziewczyny, a ta ją mocno uścisnęła.

- Mańka.

Wymieniły tajemnicze uśmiechy, które można by uznać, za znak, że obie panie się dogadają, a kto wie? Może nawet zaprzyjaźnią?

- Pokój 102 dla pana. - Marianna podała kartę Andrzejowi.

- Dziękuję. - Andrzej odszedł od recepcji by wysłać wiadomość do Agaty, która przed wyjazdem chyba tysiąc pięć razy przypomniała mu, żeby do niej zadzwonił, kiedy już dojadą.

- Och.. Najmocniej cię przepraszam, ale zaszła pomyłka i w pokój 103 jest już zarezerwowany.

- Nie szkodzi. Może być inny. - Ola uśmiechnęła się do dziewczyny, która od razu zaczęła stukać w klawiaturę komputera.

- Wolny pokój 313, ale jest na trzecim piętrze..

- Biorę. Codzienne bieganie po schodach w górę i w dół mi nie zaszkodzi.

- Jest jeszcze winda. - wskazała ręką Mańka.

- Nie dla mnie. Mam uraz do końca życie, od kiedy raz zostałam w niej sama i nie wiedziałam jak wyjść. Nie śmiej się! Miałam tylko pięć lat!

Obie dziewczyny zachichotały, a po chwili Ola dostała swoją kartę do pokoju i udała się na trzecie piętro, by w końcu odświeżyć się po długiej podróży i odpocząć od huczącej w głowie muzyki country, której namiętnie słuchał w samochodzie Andrzej.    

_________________________

Długo mnie nie było.. Przepraszam! :**

Zapraszam do komentowania!