walcząc z samym sobą. [ IV ]

Żyj właściwie. Nigdy nie żałuj i nie patrz w lustro przeszłości.

- Dziękuję, pani Grażynko!

- Nie masz za co, Olu.

- Jest, jest. Nie mam pojęcia, jakim sposobem wytrzymała pani ze mną tak długo.

- Przesadzasz. – kobieta uśmiechnęła się i zaczęła sprzątać rzeczy.

- I tak pani dziękuję. Do widzenia. – Ola podeszła do drzwi.

- Do zobaczenia. I powodzenia!

Ola uśmiechnęła się do niej ostatni raz, a potem wyszła z gabinetu i żegnając się z sekretarką, wyszła na zewnątrz.

W tym roku wiosna w Kielcach była bardzo ciepła.  Właściwie od marca ciągle świeciło słońce. Z dnia na dzień było coraz cieplej i czuć już było zapach lata w powietrzu.

Ola wyciągnęła twarz ku słońcu i ruszyła wolnym krokiem  w stronę parku. Usiadła na wolnej ławce i przyglądała się przechodzącym ludziom. Była szczęśliwa. Znów ma szansę spełnić swoje marzenia. Chciała poczuć na szyi ciężar złotego medalu Igrzysk, choć z drugiej strony nie było to dla niej najważniejsze. Będzie miała jeszcze wiele okazji, by walczyć o medale. Tym razem na Uniwersjadzie chciała wrócić na swój poziom. Ten sprzed kontuzji kolana. Jeśli jej się to uda, będzie trenować pod innym kątem.

- Aleks?

Tylko jedna osoba mówiła na nią Aleks, a ona nie miała zamiaru jej spotkać już nigdy w życiu. Odwróciła się jednak, by przywitać się z tym, przez którego ostatnie miesiące były najgorszym okresem jej życia.

- Janek. – powiedziała chłodno, stwarzając pomiędzy nimi dystans.

- Miło cię widzieć.

- Nie powiem, że wzajemnie, bo musiałabym skłamać. – Ola zachowywała się spokojnie na zewnątrz, ale w środku kipiała z emocji.

„Jak on śmiał w ogólne do mnie podejść? Czy ten idiota nie rozumie, że nie mam zamiaru oglądać jego parszywej mordy ani teraz ani nigdy?”

- Jesteś na mnie zła.

Wstała z ławki i stanęła naprzeciw niego, patrząc mu twardo prosto w oczy.

- Nie jestem zła, jestem wkurwiona. – Rzadko kiedy przeklinała, ale jeśli to robiła, był to znak, że trzeba się odsunąć na bezpieczną odległość, bo za siebie nie ręczy.

Odwróciła się na pięcie i chciała odejść, ale Janek chwycił ją za łokieć i obrócił w swoją stronę.

- Kochanie nie udawaj. Przecież wiem, że ciągle mnie kochasz. Nie musisz się z tym kryć, po prostu wróć do mnie. Będzie jak dawniej, tylko ty i ja.

„I twoje psychopatyczne zdolności? Nie dzięki nie zamierzam codziennie wycierać z podłogi swojej krwi.”

- Wybacz, ale się nie skuszę. Mam ciekawsze rzeczy do zrobienia.

- Niby jakie? – zakpił Jan.

- Na przykład czyszczenie ubikacji szczoteczką do zębów. – Ola szarpnęła się i zrobiła kilka kroków, ale ponownie została złapana przez Janka, tylko że teraz nie był to ani trochę delikatny gest.

Nie czekała na dalszy rozwój sytuacji. Wolną ręką się zamachnęła i uderzyła z całej siły w policzek stojącego przed nią chłopaka. Skorzystała z sytuacji i uciekła z parku, mając nadzieję, że on nie pójdzie za nią.

Ciągle oglądając się przez ramię, dotarła do domu. Zamknęła się w swoim pokoju i usiadła na łóżku, nie mogąc uwierzyć, że ponownie spotkała chłopaka, który kilka miesięcy temu zrobił z jej życia horror, o jaki się nawet nikomu nie śniło. O całej sytuacji wiedziała tylko Sabina, która znalazła swoją załamaną przyjaciółką w starym domku na drzewie, trzęsącą się i całą zalaną łzami. Jej rodzice o niczym nie wiedzieli, ale zauważyli zmianę w zachowaniu córki.

Wyciągnęła z szuflady swoją MP3 i słuchawki, a po chwili całkowicie odpłynęła, skupiając się na słowach piosenek rokowych, a nie na pewnym człowieku, z którym nie chciała mieć nic wspólnego.

Zasnęła, a śniły jej się nie krwawe sceny wyjęte z horrorów, tylko spalskie lasy. Wielkie liściaste drzewa, o rozłożystych koronach i cudownie zielonych liściach. Śnił jej się również jakiś blond-włosy chłopak, ale nie zdążyła go rozpoznać, bo w momencie, w którym zaczął się odwracać, przebudził ją hałas dochodzący z kuchni.

Wyszła z pokoju i zajrzała do kuchni, gdzie jej matka krzątała się nerwowo i próbowała przyrządzić coś na kolację.

- Pomóc ci, mamuś? – zapytała.

- Boże, dziękuję ci za tego anioła w postaci mojej córki!

Razem poszło im zdecydowanie szybciej. Ola wyciszyła swojej myśli i skupiła się na nuceniu spalskiej przyśpiewki, a Agata, widząc delikatny uśmiech na twarzy córki, przestała się denerwować i uwierzyła, że wszystko będzie dobrze.

____________

Miałyście rację.Wena wróciła. Niestety nie do tego opowiadania. Pisząc tą historię, zgubiłam do niej serce gdzieś po drodze. Nie wiem, czy ono wróci, ale na pewno chcę tą historię dokończyć.Nawet jeśli nie wyjdzie mi to tak, jak chciałam...