walcząc z samym sobą. [ II ]

rozdział drugi

Uwierz w siebie, bo wiara czyni cuda, ale trzeba ją w sobie znaleźć.

 ~#~

Poniedziałek byłby dla Oli zwykłym początkiem tygodnia, gdyby nie fakt, że wczoraj dowiedziała się, gdzie będzie zaczynać treningi. Był to dla niej szok. Będzie trenować w Ośrodku Przygotowań Olimpijskich w Spale!

Była zachwycona, choć miejsce to było oddalone o ponad sto kilometrów od jej domu. Nie przejmowała się tym, bo i tak będzie dzwoniła do rodziców codziennie i relacjonowała każde zdarzenie. Sama myśl, że będzie się przygotowywać w miejscu, gdzie trenowały największe polskie sportowe gwiazdy, przyprawiała ją o uśmiech. Była wdzięczna trenerowi, że udało mu się załatwić jej miejsce. 

Nie znała jeszcze szczegółów wyjazdu, ale musiała załatwić parę spraw zanim opuści Kielce. Wyciągnęła z kieszeni spodni telefon i napisała wiadomość do Sabiny, swojej najlepszej przyjaciółki.

Musimy się spotkać! Mam ciekawe wieści :)

Po kilku minutach nadeszła odpowiedź.

Za dziesięć minut w Eksplozji?

Zgodziła się i zabrawszy wszystkie potrzebne rzeczy wyszła z domu. Dotarła do kawiarni przed czasem, dlatego zajęła miejsce przy stoliku najbliżej okna i czekała.

- Olka! Jestem już!

- Cześć! Chodź i siadaj. Mam dużo do opowiadania.

- Zamieniam się w słuch.

- Wznawiam treningi! Rehabilitantka stwierdziła, że jestem już gotowa i mogę zaczynać. Oczywiście zastrzegła, że na początku nie mogę się zbytnio przemęczać ani przesilać, ale i tak jestem strasznie szczęśliwa i nie mogą się już doczekać wyjazdu.

- Czekaj, czekaj.. Jakiego wyjazdu?

- I to jest właśnie druga informacja. Andrzej załatwił mi miejsce w Spale!

- Żartujesz, prawda?

- Nie jestem śmiertelnie poważna. Sama nie mogłam w to uwierzyć! Znajdę się w miejscu, gdzie trenowali i trenują najlepsi.

- Nie wierze! Na jak długo wyjeżdżasz? I kiedy? I dlaczego mnie zostawiasz?

Sabina cieszyła się, że Ola wraca do gimnastyki. Przez ostatni rok dość sobie odpoczęła. Jednak nie mogła uwierzyć, że jedzie akurat do Spały! Aleksandra chyba nie zdawała sobie sprawy z tego, jak wielkie szczęście ją spotkało. Jeśli jedzie na dłużej niż miesiąc, to znajdzie się w tym samym miejscu i czasie, co siatkarze! Sabina, wierna kibicka, która śledzi każdy mecz i nigdy nie przestaje wierzyć w naszą drużynę marzeń, byłaby najszczęśliwszą dziewczyną na świecie, gdyby mogła zobaczyć trening siatkarzy i samych siatkarzy, nie mówiąc już o możliwości ich poznania.

- Spokojnie! Nie zostawiam cię, będę zawsze z tobą, pamiętaj o tym. Co do wyjazdu, nie wiem jeszcze co, gdzie, jak i kiedy. Andrzej ma dzisiaj wpaść.

- Tak, tak. Będziemy dzwoniły do siebie kilkadziesiąt razy dziennie, wysyłały setki wiadomości i godzinami gadały. Wiesz, że ja zawsze bardzo chętnie. Ale wiesz, będzie mi brakować twojego towarzystwa podczas chodzenia na mecze siatkówki.

Sabina chciała, żeby Olka sama wpadła na to, co przed chwilą odkryła ona. Chociaż to jeszcze nic przesądzonego, to miała nadzieję, że skorzysta z okazji i zdobędzie dla swojej wspaniałej, najlepszej, najukochańszej przyjaciółki kilka autografów. 

- Przecież nie wyjeżdżam na zawsze. Jak wrócę już do Kielc to nadrobimy!

- Nie załapałaś. - powiedziała Sabina z chytrym uśmieszkiem na ustach.

- Ale co…?

Oczy Oli zrobiły się wielkie jak pięciozłotówki. Chyba właśnie do niej dotarło, o co chodziło Sabinie.

- Właśnie. Wiesz jak już tam będziesz, to może napomkniesz im o swojej przyjaciółce, która jest najwierniejszą kibicką na świecie?

- Wiesz, Sabina. Nie wydaje mi się, że będę miała okazję ich poznać. Poza tym nie będę miała na to czasu, rozumiesz, treningi..

- Nie wykręcaj się!! - zawołała ze śmiechem. - Nie będziesz trenować przez cały dzień i jestem pewna, że oni też będą chcieli cię poznać. - popatrzyła na Olę znacząco.

Sabina widziała te ukradkowe spojrzenia, rzucane przez mężczyzn w stronę jej przyjaciółki i wcale jej one nie dziwiły. Ola była naprawdę śliczną dziewczyną. Naturalne ciemno blond włosy były zawsze rozpuszczone i spływały miękko na plecy, tworząc łagodne fale. Szczupła twarz z wyraźnie zarysowanymi kośćmi policzkowymi, nie była ani za duża ani za mała w stosunku do całej reszty. Ola była wysoka. Miała ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, ale nie przeszkadzało jej to w poruszaniu się z wdziękiem i gracją. Miała zgrabną figurę, którą utrzymywała przez codzienne treningi lub ćwiczenie w domu. Długich nóg zazdrościła jej chyba każda dziewczyna, a faceci nie mogli oderwać od nich wzroku, tym bardziej, jeśli założyła szpilki.

Sabina jej nie zazdrościła, bo sama mogłaby uchodzić za modelkę. Były przyjaciółkami, co oznaczało, że wymieniały się ciuchami, torebkami, butami i innymi częściami garderoby i miały ten komfort, że rzeczy jednej, pasowały na drugą. Jedna była uzupełnieniem drugiej. Jednak było coś, co sprawiało, że większą uwagę przykuwała Ola. Mianowicie jej oczy. Oczy, które miały kolor wyblakłego błękitu, przechodzącego w szary. Takich oczu, nikt nie jest w stanie przeoczyć.

- Oj przestań! Zobaczymy jak będzie.

Resztę czasu rozmawiały o największych pierdołach, ciesząc się ze swojego towarzystwa, którego już niedługo miało zabraknąć. Rozstały się półtorej godziny później, zapewniając się, że będą dzwonić, pisać i odwiedzać się, jeśli będzie to możliwe.

 ~#~

I jak??

Mam nadzieję, że "tocoś" na górze, choć trochę się Wam podoba..

Zapraszam wszystkich do komentowania!