kipiąc emocjami. [ VI ]

 Następnego dnia wypisali mnie i Kubę ze szpitala. Bartek chciał podwieźć mnie do domu, ale się nie zgodziłam. Zamiast tego podwiózł mnie pod halę. Zatrzymał samochód.

- Jesteś pewna, że sobie poradzisz?

- Tak, tak. 

- W takim razie do zobaczenia. - powiedział szczerze się uśmiechając. - Dziękuję ci, jeszcze raz, za wszystko.

- Pamiętaj, że w razie czego masz dzwonić. 

- Będę pamiętał. - zapewnił mnie i złożył pocałunek na moim policzku.

- Do zobaczenia Kubuś. - rzuciłam w stronę małego Kurka.

- Karolina?

- Tak?

- Nie zapomnisz o nas, prawda? 

- Nie zapomnę.

Wysiadłam z auta i ruszyłam żwawym krokiem w stronę domu rodziców.

***

Kiedy wróciłam miała miejsce dzika awantura. Postanowiłam już co zrobię i będę się tego trzymać. Spakowałam wszystkie swoje rzeczy i zostawiając za sobą przeszłość wybrałam numer podany mi przez Bartka.

- Cześć. Dzwonię w sprawie mieszkania.

***

Odkąd zamieszkałam w Rzeszowie moje życie się zmieniło. Byłam szczęśliwa. Tak po prostu. Fabian, mój współlokator, a od kilku miesięcy również chłopak, wie wszystko o mojej przeszłości i rodzinie. Kiedy opowiedziałam mu całą historię, nie mógł uwierzyć, że to prawda, ale koniec końców pojął, że nie żartuje. 

Jesteśmy razem szczęśliwi. Spędzamy razem mnóstwo czasu i świetnie się dogadujemy. Kocham go, a on czuje do mnie to samo. 

Jestem wdzięczna Bartkowi, bo to dzięki niemu poznałam miłość mojego życia. 

Bartek.

Nadal utrzymuję z nim i z Kubą kontakt. Teraz, gdy Bartek gra we Włoszech to ja zastępuję Kubie brata. 

Państwo Kurek mają się bardzo dobrze i obecnie mieszkają tutaj, w Rzeszowie. Poznałam ich podczas wizyty w szpitalu. Bartek chciał, żeby jego rodzice poznali dziewczynę, która ocaliła szczęście ich rodziny. 

Przesadzał. Nie zmieniło to faktu, że byłam chwalona, wysławiana pod niebiosa, ściskana i ucałowana za wszystkie czasy.

Od tamtej pory co tydzień zabieram Kubę na jakiś mesz siatkówki albo po prostu go odwiedzam, bo chłopak się do mnie przywiązał, z resztą ja do niego też.

Fabian nie ma nic przeciwko temu, a nawet często spędza czas razem z nami.

Jeszcze rok temu powiedziałabym, że moje życie nie ma sensu. Że nie ma miejsca, w którym poczuję się jak w domu. Dziś wiem, że każdy ma swoje miejsce na świecie, ale trzeba je odszukać, bo samo do na nie przyjdzie.

Moje miejsce jest tutaj.

Jestem dziewczyną Fabiana Drzyzgi, przyjaciółką Bartka Kurak i Kuby Kurka oraz przyszywaną córką dla państwa Kurek, którzy wzięli mnie pod swoje skrzydła, i jest mi z tym dobrze.

Już nie czuję się jak intruz. 

Teraz mogę w końcu być sobą.

___________________________

Ten raz.. ostatni..

Koniec przygód Karoliny. Jakoś mi tak dziwnie.. Chyba dlatego, że to kolejna z rzędu historia, która kończy się dość szybko..
Hymm.. Co powiecie na coś dłuższego?? Nie mówię o żadnym stu odcinkowcu, ale jakieś 20? 25?
Co wy na to??
Do napisania i jak zawsze komentujcie! 

RYCERZ