kipiąc emocjami. [ V ]

- Jak się czujesz? - pierwszy głos.

- Jest ok. - drugi głos.

- Nie. Nie jest. Widzę to. - pierwszy.

- A ja widziałem tamto. - drugi.

- Kuba…

- Bartek, zrób coś dla mnie.

- Co?

- Zostaw mnie samego.

Myślałam, że cały wczorajszy dzień mi się przyśnił. Mecz, Kuba, Bartek, szpital… Ale to nie był sen, to była prawda. Leżałam na szpitalnym łóżku, ubrana w szpitalną piżamę i wdychałam szpitalny zapach, którego tak bardzo nie lubiłam, a kilka metrów ode mnie na takim samym łóżku leżał Kuba. Chłopiec, który wczoraj trząsł się z zimna i szlochu. Chłopiec, który się zgubił. Ale co się wtedy stało? Dlaczego Kuba został sam, dlaczego się oddalił od rodziców?

Coś się wydarzyło. Coś strasznego. Zachowanie Kuby i Bartka jasno na to wskazuje.

Przewróciłam się na drugi bok i spojrzałam prosto w jasnoniebieskie oczy Kuby. 

- Cześć. - powiedziałam.

- Hej Karolina.

Uśmiechnęłam się do niego.

- Jak się czujesz?

- Tak jak ty.

Przybliżyłam się do niego i szepnęłam:

- Tobie też się robi niedobrze, kiedy widzisz te białe ściany? 

Kuba roześmiał się cicho, a ja zachęcona pozytywną reakcją z jego strony, zaczęłam go rozśmieszać. 

- Widziałeś tego doktora, który tam idzie? Wydaje mi się, że jadł Monte. A ta pielęgniarka, która z nim teraz rozmawia? Założę się, że to było jej śniadanie i teraz robi aferę, że nie ma co jeść. 

Kuba śmiał się szczerze i radośnie, a ja przybiłam sobie w duchu piątkę, bo to był dobry pomysł. 

Spojrzałam na szklaną ścianę, która oddzielała naszą salę od korytarza. Za nią stał Bartek, który patrzył w naszą stronę. Kiedy spostrzegł, że się mu przyglądam, posłał mi uśmiech, który jednak nie objął oczu, w których płonął ból. Przerzuciłam wzrok na Kubę, który zajął się graniem na konsoli. Szepnęłam mu, że idę do toalety, a potem poszukać jakiegoś automatu z kawą i wyszłam z pokoju. Kiwnęłam na Bartka, żeby poszedł za mną. Przystanęłam obok wejścia do bufetu. Chciałam porozmawiać z Bartkiem i jakoś mu pomóc, bo widzę, że sytuacja go przerasta. Wiem, że nie jestem do tego najlepszą osobą, ale czasem łatwiej zwierzyć się komuś obcemu, niż najlepszemu przyjacielowi.

- Zjemy coś? - zapytałam wskazując na bufet.

- Pewnie.

Siedząc przy stoliku z pełnymi jedzenia tacami, nie czuliśmy żadnego skrępowania. Było tak jakbyśmy się znali już wcześniej. 

- Coś się stało, prawda?

- Wszystko w porządku. - próbował mnie zbyć.

- Nie jest w porządku. Wiesz to ty i wiem to ja. Co się stało?

Przez dłuższą chwilę milczał. 

- Moi rodzice mieli wypadek. Kuba był wtedy z nimi. Żyją, nie martw się. -dodał widzą moją minę. - Nie jest z nimi najlepiej. Tata ma złamaną rękę i kilka zadrapań, ale z mamą gorzej. Zapadła w śpiączkę. Nikt nie wie, czy się obudzi.

Zapadła cisza.

- Przykro mi. - powiedziałam szczerze. 

- Mnie też. -odpowiedział, patrząc mi prosto w oczy.

______________

A więc dodaję dzisiaj.. Zaskoczone?? :D

Powoli zbliżamy się do końca historii.. Jak myślicie jaki będzie koniec?? :DD

Komentujcie!