kipiąc emocjami. [ II ]

Radość z zakończenia etapu bycia rodzinną ofiarą, przysłaniał mi fakt, że chłopacy nie wygrali starcia z Bułgarią. Tak niewiele dzieliło nas od wygrania tie-breaka, a przy tym całego meczu. Byliśmy blisko, ale to boli najbardziej. To, że jesteś od marzeń na wyciągnięcie ręki i już prawie je chwytasz, a tu nagle one wymykają ci się z rąk. Masz świadomość, że gdybyś tylko chciał, gdybyś tylko się postarał bardziej, dosięgnąłbyś celu.
Ale czy warto się zadręczać czymś, co już się stało? Przeszłością, której nie zmienimy?

Owszem, odpadliśmy z Mistrzostw Europy, tak bardzo ważnej dla nas imprezy, ale czy to jest czyjaś wina? Czy można winić za tę porażkę siatkarzy, którzy mieli słabsze i mocniejsze momenty, ale koniec końców dali z siebie wszystko? Czy można winić trenera, który wygrał dla nas wcześniejsze ważne imprezy, i który też nie jest idealny? Czy można winić kogokolwiek? Czy jest ktoś, kto odpowiada za to, co się stało?

Nie.

Nie warto się obwiniać, dlatego idąc pustymi ulicami Płocka, modliłam się, by zawodnicy nie stracili wiary w siebie i swoje możliwości. Błagałam Boga, by dał im siły na kolejny sezon rozgrywek i ten ligowy i reprezentacyjny. Prosiłam, by kibice nie odwrócili się od naszych siatkarzy, którzy tak wiele serca wkładają w każdy mecz. Ja zostanę z nimi, choćby świat się walił i palił, ja będę im kibicować. Dlaczego? Bo siatkówka to moja pasja, a jak wiadomo pasję trzeba rozwijać.

Choć innym zapewne łzy kręciły się w oczach, ja miałam uśmiech na ustach. Teraz nie myślałam o sporcie, który i tak czaił się gdzieś z tyłu myśli. W głowie ciągle powtarzałam jedno zdanie:

Zrobiłam to!

Dzisiaj dokonałam czegoś, co przez ostatnie trzy lata było mi obce. Sprzeciwiłam się! Powiedziałam jasno i wyraźnie, nie. To był przełom, tego jestem pewna. Już nie dam sobą pomiatać. Nie dam się wykorzystywać. I mam w nosie, co na to powie rodzina, bo nie są to już bliscy mi ludzie. W rodzinnym domu czuję się jak intruz, dlatego kiedy każą mi się wynieść, zrobię to bez oporu. Nie wiem, gdzie się zatrzymam. Mogę nocować nawet w parku na ławce, ale to nie jest dla mnie ważne. Znajdę mieszkanie, znajdę prace i zacznę żyć na własny rachunek, w końcu odcinając szkodliwą pępowinę. 

Samodzielność. Nie mogłam się już jej doczekać. 

Idąc w stronę budynku, którego domem nie mogę nazwać, podskakiwałam jak jedenastoletnia dziewczynka. Nie zwracałam uwagi na pobłażliwe spojrzenia ludzi, którzy mnie mijali. Cieszyłam się z perspektywy najbliższej przyszłości, malującej się w mojej głowie, ale płacz i jęk dochodzący z niewielkiej odległości, sprawił, że się zatrzymałam, a uśmiech zamarł mi na ustach. 

Podeszłam bliżej ciemnego zaułka. Wyciągnęłam z kieszeni kurtki telefon komórkowy, którym próbowałam oświetlić drogę. Widok jaki zastałam sprawił, że porzuciłam towarzyszący mi strach i dobiegłam szybko do chłopca, który siedział skulony w samym kącie i trząsł się od szlochu. 

__________________________

Mam nadzieję, że Was nie zawiodłam takim biegiem zdarzeń..
Stworzyłam nową zakładkę   INFORMOWANI,   więc jeśli chcecie dostawać newsy o nowościach, piszcie adresy blogów, czy coś tam.. :DD

Standardowo zapraszam na    RYCERZA!!!

i jeszcze jedno..


CZYTASZ = MOTYWUJESZ

pamiętaj...