kipiąc emocjami. [ I ]

-NIE!!!....Nie, nie…!

W jednej chwili cała hala przestała dla mnie istnieć. Nie słyszałam jęku zawodu, szlochów, krzyków zawiedzionej publiczności. Nie interesowało mnie nic, oprócz jednego.

Siatkarze. 

Nasi polscy cudotwórcy.

Jeszcze przed chwilą walczyli o każdą piłkę z przekonaniem, że mogą wygrać, mają jeszcze szanse…

A teraz leżą lub siedzą na boisku z zakrytą dłońmi twarzą. 

Co czują?

Nie mogę tego wiedzieć. Ale wiem, jak ja się czuję. 

Moje serce się zatrzymało, choć paradoksalnie dalej pracuje. Pękło na pół, choć ciągle trzyma się w kupie. Krew w moim obiegu przestała płynąć, a ja dalej żyję! To przecież niemożliwe! Ale tak jest. Nie jestem zła, nie jestem obużona, nie mam pretensji do nikogo, a jednak czuję smutek. Ogromny sumutek, który daje o sobie znać, utrudniając normalne oddychanie. Łzy spływają po moich policzkach, a ja nie jestem ich świadoma. 

Skupiłam swój wzrok na jednej osobie. Osobie, która czuje swój smak porażki. 

Bartek Kurek. 

Nasz najlepszy przyjmujący leży na płycie boiska i w przepełnionym goryczą umyśle analizuje wydarzenia, które rozegrały się lub właśnie się nie rozegrały przed paroma sekundami. 

Moje okaleczone serce atakuje mocna dawka bólu, gdy patrzę na twarze zawodników, na których maluje się załamanie. Wszyscy mają świadomość porażki jaką ponieśli jako drużyna, choć każdy z nich będzie się obwiniał osobno.

Serce mnie boli, gdy na nich patrzę, bo oni, ci wspaniali siatkarze, którzy mają niebywale wielkie serducha i którzy są po prostu zwyczajni w swojej chwale, przeżywają właśnie teraz dramat.

Wiem, że się z tym uporają, jedni lepiej, drudzy gorzej, ale blizna po skruszonych nadziejach pozostanie do końca.

Poczułam, że ktoś szarpie moim ramieniem. Spojrzałam w górę i zobaczyłam moja starszą siostrę, która stała nade mną ze złością wymalowaną na twarzy.

- Wstawaj, wracamy.

Rozkazy, znowu rozkazy. Co ja jestem jakiś trenowany pudel? Czy zawsze muszę robić to, czego oczekują i chcą ode mnie inni? 

Nie. Nie muszę i nie mam takiego zamiaru.

- Idź sama. Ja zostaje.

- Co? - moja odpowiedź całkowicie ją zdziwiła. Od kiedy to zawsze potulna Kinga, się sprzeciwia? A zdziwię cię siostrzyczko, bo mam dość życia w cieniu. Mam dość bycia wykorzystywaną i pomiataną nawet przez własną rodzinę. Mam dość szantażowania mnie, bo wszyscy dobrze wiedzą, że siatkówka zajmuje stałe pierwsze miejsce w moim życiu. Niestety w moim życiu są tylko ludzie, którzy każdą prawdę potrafią wykorzystać przeciwko tobie. Chcą mieć posprzątany dom? Wystarczy tylko oznajmić “białej” owcy, że nie pójdzie na mecz, jeśli dom nie będzie błyszczał.

 Ale wiecie co?

To koniec. Koniec mojej uległości. Porażki jednak czegoś uczą. Mnie nauczyły, że trzeba stawić czoła wszystkiemu w życiu, nie patrząc w dół.

- Zostaję.

- Rodzice nie będą zadowoleni, gdy o tym usłyszą. - Kpiący uśmieszek wypłynął na jej wargi, ale widziałam go już tyle razy, że nie zrobił na mnie wrażenia.

- W takim razie nie usłyszą. 

Odwróciłam głowę w kierunku boiska, a mój wzrok przyciągnął Bartek, który ściągnął z siebie koszulkę meczową i rzucił nią w publiczność, nawet nie chcąc patrzeć na reakcję fanów.

Moja pierwsza myśl?

Tylko nie to.

________

Zdaję sobie sprawę, że ta historia jest inna niż te dotąd. Ale postanowiłam ją opublikować, bo pisałam ją pod wpływem wielkich emocji. I własnie przez wzgląd na te uczucia u odczucia, dodaję..

Zapraszam na RYCERZA!!

Czytasz = komentuj!