pamiętnik niespodziewanego uczucia. [ IV ]

 Odłożyłam brulion i długopis na stałe miejsce w szufladzie komody stojącej przy łóżku. W gruncie rzeczy nie wiem, dlaczego powrót do Nysy obudził te wszystkie wspomnienia. Wydawało mi się, że będąc we Włoszech uporałam się już z przeszłością. 

Nysa.

Kiedy tylko przekroczyłam granicę tego miasta, poczułam się jak w domu. Chociaż zmieniły się budynki, ulice i widoki, znałam je jak własną kieszeń. To tutaj dorastałam, stąd się wyprowadziłam z rodzicami, gdy miałam piętnaście lat, to tu wróciłam po zakończeniu studiów i praktyce w najlepszej kancelarii w Rzeszowie. Spędziłam tu prawie dziesięć lat, a potem znowu wyjechałam i znowu wróciłam. 

Coś ciągle mnie tutaj ciągnęło, a ja nie potrafiłam się temu oprzeć. 

Już trzy długie miesiące minęły odkąd wróciłam z Bolonii, a moje życie wróciło do normy. Do tej normy, zanim poznałam pewnego siatkarza.

Nie mam już z nim kontaktu. Tamtego dnia, gdy Marcelina miała wypadek, wyszedł z domu, a ja zrozumiałam, że zawsze będę tą drugą. Dlatego właśnie spakowałam swoje rzeczy i wyjechałam. Nie było to przesadnie mądre z mojej strony, ale to był impuls. Działałam pod wpływem emocji, a wiadomo, że uczucia to zły doradca. Z perspektywy czasu zmieniłabym parę rzeczy. Po pierwsze nie wyjechałabym bez słowa, a po drugie porozmawiałabym szczerze z Bartkiem i dopiero wtedy podejmowałabym decyzje. 

Żałowałam wielu rzeczy w życiu, ale nigdy nie żałowałam, że poznałam Bartka. Chwile, które z nim spędziłam były najlepszym okresem w moim życiu

Zakończyłam bezsensowne wspominanie przeszłości i położyłam się do łóżka. Otuliłam się szczelnie kołdrą, bo styczeń w tym roku był bardzo mroźny i zasnęłam, gdy tylko przyłożyłam głowę do poduszki. 

Następnego dnia obudził mnie alarm budzika, który szybko wyłączyłam. Wstałam i zaczęłam się przygotowywać do kolejnego dnia w kancelarii adwokackiej, gdzie siedzi się osiem godzin przy biurku i uzupełnia wszelakie dokumenty. Nie to, żebym się żaliła, bo ja naprawdę uwielbiam swój zawód, jednak jest on troszkę męczący.  

Zjadłam śniadanie, umyłam zęby, poprawiłam makijaż i mogłam wychodzić. Przemierzając ulice Nysy, zastanawiałam się, jak to jest, że będą adwokatem pomogłam wielu ludziom przejść przez ich problemy, a ze swoimi nie mogę się uporać.

Najciemniej zawsze pod latarnią.

Weszłam do budynku, ściągnęłam płaszcz i czapkę, a potem udałam się w kierunku swojego gabinetu. Zanim jednak do niego weszłam, moja sekretarka powiadomiła mnie, że czeka tam na mnie klient. 

To dziwne, przecież z nikim się nie umawiałam.

Niewzruszona weszłam do gabinetu, ale cała moja pewność siebie wyparowała w chwili, gdy zobaczyłam ciebie. 

Pierwszy raz od ponad dwóch lat.

_________________________

Krótko.
Wiem i przepraszam.. W mojej głowie ta historia kończyła się trochę inaczej, ale w miarę pisania się pozmieniało..
 

Tak jak poprzednio proszę o pozostawienie opinii.
Proszę, komentujcie.. :)