pamiętnik niespodziewanego uczucia. [ II ]

5 grudnia, 2017

Termin pierwszej rozprawy wypadł właśnie tego dnia. Siedemnastego grudnia.
Przez miesiąc spotykaliśmy się w moim gabinecie, gdzie opowiadałeś mi o swoim nieudanym małżeństwie.

Wiesz, co?
Miałam rację, wy się nadal kochaliście, jednak już nie potrafiliście być ze sobą. Problemy stanęły na drodze szczęściu i za nic nie pozwoliły mu zrobić kroku w przód. Chociażbyś stanął na głowie, nie uratowałbyś swojego związku.
Przez ten miesiąc, który upłynął nam na szukaniu świadków, wielu rozmowach i wypadach na kawę, przy której lepiej się nam omawiało szczegóły dotyczące rozprawy, poznawałam cię coraz lepiej. Współczułam ci, bo przez problemy osobiste, osłabła twoja forma i trener dał ci przymusowe wolne. Był to dla ciebie kolejny gwóźdź do trumny.
Powoli zaczynało brakować ci sił, ale miałeś mnie, a ja zawsze byłam gotowa do przekonywania cię, że życie jednak posiada sens, który jest ukryty przed nami. Pytałeś mnie wtedy, dlaczego ten cały sens się przed nami chowa.

 Pamiętasz co ci odpowiedziałam?
“Chowa się, bo wszystkie chwile, które przebędziesz po drodze do niego, przyniosą ci więcej szczęścia, niż odkrycie, co jest sensem naszego istnienia.”
Uwierzyłeś mi, bo powiedziałam to z całym przekonaniem, na jakie mnie było stać. Za każdym razem podnosiłeś się z dołka i na nowo stawiałeś czoła światu. Byłeś silny, bardzo silny. Nie chodzi mi tylko o rozpad małżeństwa, ale również o to, że ludzie na całym świecie krytykowali cię, a przecież nie znali waszej sytuacji. Wyzywali cię od najgorszych, mówili, że zepsułeś dziewczynie życie, że nie stać cię nawet na przepraszam.

Mylili się.
Przepraszałeś mnie za każdym razem, gdy emocje brały nad tobą górę i nie potrafiłeś zapanować nad płaczem. Przepraszałeś, gdy z powodu meczu lub nagłego treningu nie dałeś rady stawić się na spotkanie.. Przepraszałeś nawet swoją żonę. W mojej obecności, wypowiedziałeś do telefonu ciche “przepraszam”, które choć było wyszeptane, miało magiczną moc.

Ty i Marcelina chcieliście się rozstać w zgodzie. Dogadywaliście się i wszystko między wami było w porządku, jednak uczucie się wypaliło i było to wiadome dla każdego, kto spotkał was razem. Wyglądaliście na znajomych, co najwyżej przyjaciół, którzy jednak nie są ze sobą zbyt blisko.
Sąd tego nie zauważył. Albo zauważył, jednak chciał sprawdzić, czy już niczego nie da się zrobić. Dał wam czas, który miał pozwolić wam na upewnienie się w tej decyzji.
Nie byliście z tego zadowoleni. Chcieliście oboje mieć już to wszystko za sobą i ruszyć dalej własną ścieżka, jakakolwiek by ona nie była.